Psycholog-7 - Przedszkole Publiczne Nr 2 z Oddziałem Integracyjnym w Zawadzkiem

04-08.05.2020r.

Porady :)

Jak rozmawiać z dzieckiem o koronawirusie? Jak ułatwić tę trudną sytuację?

Obecna sytuacja pandemii w wielu z nas, zwłaszcza dzieci i młodzieży budzi strach, niepokój, poczucie bezradności, złość. Po kilku tygodniach jesteśmy niemal wszyscy sfrustrowani. To, co najważniejsze, to stonować atmosferę w domu tak, by ograniczyć do minimum możliwości pojawienia się w dzieciach lęku; by nie udzieliła im się panika dorosłych.

W czasie, gdy dzieci mają mnóstwo nauki i zdalnych zadań trudno zorganizować czas tak, by jeszcze zadbać o wspólny czas wolny, gry planszowe, wycieczkę rowerową. Jednak mimo to zachęcam, by tak organizować codzienny czas, by dziecko nie odczuło braku uwagi, czułości, miłość rodzica. To zawsze jest ważne, właściwie priorytetowe, ponieważ bez uwagi, czułości i miłości rodzica dziecko nie rozwija się prawidłowo, ale w obecnym czasie – czasie izolacji od szkoły i wywrócenia nauki „do góry nogami” jest to ważne szczególnie.

Poniżej wskazówki, co my dorośli możemy zrobić w domu, by obecną, bardzo trudną sytuację możliwie jak najbardziej ułatwić i „oswoić”.

1.Rozmawiaj z dzieckiem o sytuacji. Nie zostawiaj go z domysłami, fantazjami na temat tego, co się dzieje i co może jeszcze się dziać. Nie myśl, że dzieci nie myślą o tej sytuacji nawet, jeśli nie pytają i nie mówią spontanicznie.

Myślą i potrzebują czuć, że dorośli kontrolują ich bezpieczeństwo, że rodzina jest odpowiednio zabezpieczona, że choć sytuacja jest mało przewidywalna, to dorośli czuwają, by „nic złego” rodzinie się nie przytrafiło.

Rozmawiając używaj prostego słownika i tylko takiego, jaki sam znasz.

Podawaj jedynie sprawdzone informacje.

Pamiętaj, że nie ma nic złego w przyznaniu, że nie wiesz, jak długo będzie trwała ta sytuacja, jak również do przyznania się do własnych emocji: że się boisz, że złościsz, że jesteś zmęczony.

Zapytaj też dziecko, co wie o koronawirusie, poproś, by pokazało Ci strony internetowe, na których sięga po informacje; obalaj mity i nieprawdziwe wypowiedzi (najpierw sam zadbaj, by odsiać te wyssane z palca i niepotwierdzone).

2.Porozmawiaj z dzieckiem o zdrowiu i odporności człowieka; niech zobaczy, że nasz organizm nie jest bierny i słaby w walce z wirusami, że organizm najpierw uruchamia specjalny układ (wobec młodszego dziecka możesz użyć tu słów „armia”, „specjalne drobinki, które atakują wirusa” itp.).

Wyjaśnij, że nie każdy się zarazi i nie każdy, kto się zarazi na pewno zachoruje; i nie każdy, kto zachoruje będzie chorował ciężko.

3.Pamiętaj, że dzieci „nasłuchują” dorosłych. Zadbaj, by nie rozmawiać głośno o problemach, z którymi zmagacie się w domu, a którymi dziecko byłoby nadmiernie i niepotrzebnie obciążone. Oswajaj stres i napięcie w domu poprzez rysunek, czytanie książek na temat złości i strachu, pozwalaj, by dziecko mówiło, co czuje.

Pozwalaj, by dziecko na swój sposób odreagowywało całe napięcie, np. poprzez zabawę, w której projektuje własne emocje i myśli na ludziki czy lalki, poprzez rysowanie tego, jak się czuje, poprzez rysowanie doświadczeń i obserwacji.

4.Podkreśli i zadbaj o wypoczynek was wszystkich, higienę, odpowiednią dietę bogatą w witaminy.

5.Zadbaj, skonstruuj porządek dnia w waszym domu: ustalcie, kiedy siadacie do lekcji, kiedy każdy z was ma czas wolny czy wspólny razem ze sobą, kiedy są posiłki i obowiązki domowe. To stworzy poczucie przewidywalności w świecie, który obecnie jest mniej przewidywalny - dla dzieci to klucz dla poczucia bezpieczeństwa; stworzy dziecku choćby pozory, że znajduje się ono w sytuacji, którą dorośli kontrolują, „ogarniają”. Jeśli sam pracujesz zdalnie, to o ile to możliwe, podzielcie ten czas tak, by dziecko Tobie w tym czasie nie przeszkadzało, a w czasie swojej nauki miało możliwość poprosić Ciebie o pomoc.

6.Szczególnie teraz zwracaj uwagę na to, ile dziecko spędza czasu przed komputerem. Kiedy tylko można, podsuwaj inne formy aktywności, ponieważ tak duże ilości czasu przed zdalnymi urządzeniami obciążają i męczą niedojrzały jeszcze układ nerwowy, co przekłada się np. na koncentrację uwagi i procesy pamięciowe, ale też zachowanie (wzrost drażliwości, poirytowanie)

7.Zachęcaj dziecko do kontaktu z rodziną i przyjaciółmi; wspólnie zadzwońcie do dziadków, do koleżanek, pozwalajcie skorzystać ze Skype’a.

8.Pamiętaj, że chociaż nie wiadomo, jak długo potrwa jeszcze pandemia, to na pewno nie jest stałą sytuacją; pokazuj dziecku, że to „tymczasowe” ograniczenia, że kiedyś się skończą. teraz należy je przyjąć i zaakceptować….jednak, że ten czas przecież „się skończy” - podkreślenie „terminowości”, ograniczenia w czasie umocni poczucie bezpieczeństwa i sensu podejmowanych działań oraz zmniejszy lęk.